Στον αργαλειό της θύμησης, του στοχασμού τα χτένια
στης μοναξιάς τ’ αμίλητα τον πόνο τους χτυπούν.
Στη χαμηλή τους μπόρεση και στην πικρή τους έννοια
ψάχνουν να δέσουν τ’ άδετα τ’ ανείπωτα να πουν.
Θλιμμένα τα στημόνια του, περίλυπα τα ‘φάδια
μακραίνουν το διασίδι τους σ’ ένα μουντό πανί.
Στα πληχτικά τους χρώματα, σχέδια κλείνουν άδεια
και μια γραμμή στην ούγια τους χαράζουν σκοτεινή.
Στον αργαλειό της θύμησης οι νύχτες παραστέκουν
και στις σαΐτες τις κλωστές των λογισμών περνούν.
Κι όσα διασίδια μες στο φως της χαραυγής ξεπλέκουν
απ’ την αρχή τ’ απόβραδα πάλι τα ξεκινούν…
2006