Έρχονται «στιγμές» που δε μπορείς
για δικές σου να τις λογαριάσεις.
Στρέφεις τη ματιά σου, αδιαφορείς
και πασχίζεις να τις προσπεράσεις.
Έντονα ζητάς να βρεις φυγές
για να μείνεις έξω από κείνες .
Μ’ αντιπαρατάσσονται οι «στιγμές»
κι είναι της πορείας σου οι σειρήνες.
Έρχονται «στιγμές» κι ένα κρασί
σε κερνούν και είσαι μεθυσμένος.
Κι έτσι ο απόκληρος εσύ
νοιώθεις δυνατά ευτυχισμένος.
Κι άλλοτε στο ίδιο σου «εγώ»
βλέπεις με τα μάτια δακρυσμένα,
όλη τη ζωή σου ναυαγό
που αντιπαλεύει απεγνωσμένα.
Έρχονται «στιγμές» κι οι θησαυροί
τη βαριά τους χάνουν σημασία.
Ξεδιπλώνουν μέσα μας σταυροί
τη θανατερή τους παρουσία.
Φτάνουνε «στιγμές» και στη βραδιά
του χειμώνα, όνειρα χαράζεις.
Τ’ άστρα του ουρανού, χρυσά φλουριά
στ’ αδειανό πουγγί σου λογαριάζεις.
Έρχονται «στιγμές» μ’ ένα πολύ
δυνατό τροπάρι μαγεμένο.
Κι είναι στο κλαδί ένα πουλί
πιο πολύ δικό σου, παρά ξένο.
Είναι κι οι «στιγμές» που αντηχεί
μιά φωνή βαθιά σου απελπισμένη.
Κι είναι το κορμί σου κι η ψυχή
δυό εχθροί, βαριά τραυματισμένοι…
Δροσερές, ανάλαφρες κι αριές,
στης ζωής το λούλουδο, σταγόνες.
Κι οι «στιγμές» που κάθονται βαριές
πάνω στη ψυχή μας, σαν αιώνες,
λαμπερές «στιγμές», «στιγμές» χλωμές
και «στιγμές» σκληρές σαν τον αχάτη.
Η ζωή μας όλη, από «στιγμές»
δυνατές κι αδύνατες γεμάτη.
2009